Hoek van Holland - Den Helder

Zondagmorgen 13 november 8 uur in de ochtend staan we aan het vertrek van de strandrace Hoek van Holland - Den Helder. Samen met nog een paar honderd deelnemers zouden we beginnen aan een mooie nieuwe zware uitdaging. Na het startschot schiet de meute in gang, honderden deelnemers ploeterend over het strand en deels door de zee. Het gaat vanaf het begin al vrij snel. Het tempo ligt hoog en de breuken vallen in het grote pak. Het wordt een dag van achtervolgen, van groep naar groep rijden, naar voren of naar achteren. Overleven en denken aan de eindmeet. Het tussenstuk bij de haven in Scheveningen geeft ons na iets meer dan een uur de kans om even te herstellen. Het mulle zand inruilen voor asfalt was iets wat we wel zagen zitten voor de hele rit. Maar ja daar worden we geen helden van. Bij het strand van scheveningen langs de boulevard draaien we weer het strand op. De wind zorgt er voor dat het pak in verschillende groepen valt. Op de kant zitten en door het zeewater rijden is aan te raden om uit de wind te zitten. Maar erg prettig rijden is dit niet. Maar ja keuze is er niet echt. Doorrijden dan maar  op deze manier en wanneer het echt te veel wordt eigen tempo zoeken en in je uppie verder.

Tijdens de rit volgen er zware momenten waar je je doorheen moet worstelen. Hetgeen het meest dodelijk is is de kilometers aftellen. Wanneer je dan 20 km per uur rijdt en nog 80 km voor de boeg hebt ga je in uren denken en dan wordt het een lange weg. Bij Ijmuiden staat Ellen onze verzorgster en vriendin van Fabrice ons op te wachten en vooruit te schreeuwen. Deze steun was echt welkom. Het tussenstuk is niet zo fijn rijden langs de haven, snel terug het strand op. In een pak van 20 rijders draait Fabrice weer het strand op, Olivier en Ger rijden ruim een uur later datzelfde stuk strand op. Ger heeft ondertussen al 2 lekke banden gehad maar houdt de moed erin om door te rijden en te vechten. Dat geldt trouwens voor elke deelnemer die de meet haalt. Het is een heldentocht, net zo zwaar als Marmotte, Parijs-Roubaix en nog meer van deze tochten. Met deze instelling halen de teamleden de meet. De beleving van het evenement en de drang van het halen van de meet was sterker dan de wil om op te geven.

Het laatste stuk van Petten tot aan Den Helder is enorm zwaar. Vanaf de bevoorrading tot aan de meet is nog ruim 22 km. Het zand ligt er echt zwaar bij, dit gecombineerd met de dijken zorgt ervoor dat het ritme voortdurend gebroken wordt. Na iets meer dan 6 en half uur komt Fabrice binnen. Olivier en Ger komen samen na 8 uur binnen. Gezamenlijk heeft het team weer een mooie prestatie neergezet!

Proficiat gasten!

Verkenning parcours Hoek van Holland Den Helder.

Vandaag is er een verkenning van het parcours Hoek van Holland Den Helder geweest. Even wat strandgevoel op de fiets krijgen. Met 4 gingen we op pad het strand op. De verkenning bleek geen overbodige luxe. Al snel bleek weer hoe zwaar het strand rijden is met wind op de kop. Het strand goed lezen is van groot belang. Wat spoor ga ik volgen? Goed vooruit kijken en het water van de zee omzeilen. Met een snelheid van 13 km/h reden we van Scheveningen richting Katwijk. Experimenterend met bandendruk en techniek heeft het team zijn laatste voorbereidingen getroffen. Met de supermoto's van Schwalbe en een bandendruk van 1 moet het gaan lukken. Op naar volgende week! Kijk hieronder naar onze filmpjes!

19de en en 9de plaats voor Stefan van der Elst in Amstel Curacao race

Stefan van der Elst heeft in de Amstel Curacao race een knappe 19de plaats in de rit in lijn en een 9de plaats in het criterium gereden. Tussen toppers als Johnny Hoogerland, Andey en Frank Schleck wist hij zich goed te weren en zette deze mooie resultaten neer! Winnaar van de rit in lijn was Marcel Kittel, de nieuwe Duitse sprintbom voor Andy Schleck en Johnny Hoogerland. In het criterium won Johnny Hoogerland voor Steven Kruijswijk en Joerie Clauwaert.

Later deze week kunt u het verhaal van Stefan op deze site terug lezen.

Stefan van der Elst deelnemer aan de Amstel Curacao Race

Vandaag zal Stefan van der Elst deelnemen aan het criterium van de Amstel Curacao race. Als deelnemer zal hij hier de eer van het Herwerden Granfondo Team verdedigen. Zaterdag zal hij de strijd aangaan in de rit in lijn. In het startende peloton zal hij volgende deelnemers aantreffen: De gebroeders Schleck, Johnny Hoogerland, Rob Ruijg, Johan van Summeren, Steven Kruijswijk, Wout Poels, Marcel Kittel, Pim Ligthart, Jelle Vanendert, Peter Sagan en Mark de Maar. Bent u benieuwd hoe het hem vergaat, kijk dan aanstaande maandag op de site.

Martijn Roest Nederlands Kampioen Tijdrijden bij de ID-renners!

Martijn Roest teamlid van het Herwerden Granfondo Cycle Tour Team is afgelopen zondag Nederlands Kampioen tijdrijden bij de cathegorie ID-Renners geworden.

Afgelopen jaren werd deze cathegorie overheerst door Jonathan Duinkerke. Maar dit was zonder de deelname van Martijn Roest. In 3 deelnames van de cathegorie wist hij al 2 wedstrijden te winnen met als hoogtepunt afgelopen zaterdag. Over een afstand van 6,2 km was hij afgelopen zaterdag ruim een halve minuut sneller dan topfavoriet Jonathan Duinkerke en 45 seconden sneller dan Davy Mertens.

La Marmotte 2011

Zaterdagochtend, 5 uur. Het is vroeg en koud, maar de dag waar de renners naartoe hebben geleefd, de Marmotte! Na wat problemen met de startnummers heeft iedereen toch een startplek in het eerste vak na de wedstrijdrijders.

Iedereen stapt moe en gespannen hun tent uit. Slenterend naar de ontbijttafel, Vincent in zijn hotel, de rest naar de campingtafel. Het is nu bunkeren. Voor de één gaat dit wat makkelijker dan voor de ander. De spanning is duidelijk voelbaar. Rond half 7 stappen de jongens op de fiets richting start. Het is koud, heel erg koud. De weg is al bezaaid met renners. Het is voor het stadje Bourg d’Oisans hoogdag, de Marmotte, overspoeld door wielertoeristen en hun volgers. Rond 7 uur wordt de start gegeven. De meute van duizenden renners komt langzaam aan in gang. Een lange weg richting de Glandon wordt overgenomen door de renners. Het tempo ligt er al meteen flink in. Ronde de 40 km/h richting de voet van de Col de Glandon. In de verschillende groepen die gevormd worden kan men op reserve meegedreven worden. Aan de voet van de klim is het ritme zoeken. Olivier gaat voorin de groep mee over de eerste kilometers van de Col, gevolgd door Arjan en Maarten. Nog wat verder volgen Stefan en Vincent. Een strak tempo rijden bestormen ze deze weg. Sparen en tempo rijden is de boodschap. Fabrice zit achterin de groep. Misselijk, de voeding en spanning hebben toegeslagen. Hij vindt zijn ritme maar niet en besluit langs de kant alles eruit te gooien. Dit ontlast wat en ook zo gaat hij door met het beklimmen van de Glandon. Bovenop de Col draaien de jongens links af. Over de mat, de afdaling van de Glandon is namelijk geneutraliseerd, dit om ongelukken te voorkomen. Dit geeft de kans om bovenop de klim de bidonnen te vullen en rustig te eten. De weg is nog lang. In de afdaling komen de renners nog steeds dwazen tegen die ondanks een geneutraliseerde afdaling als dwazen naar beneden gaan. Waarom vragen ze zich af.

Eenmaal aangekomen in het dal is het uitkijken naar de goede bus. Iedereen vindt een groep waarin ze kunnen schuilen. Dit scheelt heel veel krachten. Er moeten namelijk nog 3 cols bedwongen worden, de Télégraphe, de Galibier en de Alpe d’Huez.

Col nummer 2 wordt bereikt aan de voet is het meteen terugschakelen. Iedereen probeert zijn ritme te vinden. Het valt weer maar is op hoeveel renners er maar weer is aan deze tocht deelnemen. Overal zie je ze! Velen worden door het Herwerden Granfondo team ingehaald. Denen, Italianen, Fransen, Nederlanders, Britten, Spanjaarden, het is een internationaal evenement. Krakende spieren, diep ademend hoor je iedereen de berg bedwingen, hoe houden ze het vol denken onze jongens. Gaan met die banaan! Bovenop is er tijd om even de bidon te vullen en via de afdaling richting Galibier te dalen. Een gevreesde berg, een breekpunt in het parcours. De aanloop is goed te doen, maar halverwege wordt het een stuk stijler, dan wordt het overleven. Ook hier vinden de jongens al snel een goed tempo. Mensen inhalen en inhoudend gaan ze door. Aftellen naar de top. Wind en stijle stukken breken het ritme en maken het niet al te makkelijk. De spanning staat op de spieren en de pezen beginnen pijnlijk aan te voelen. Maar de drive om het te halen overheerst. De top wordt als eerste door Arjan bereikt met al geruime tijd achter op de wedstrijdrenners. Daarna volgt Olivier en kort daarop Vincent die Olivier in de afdaling van de Galibier Olivier inhaalt. Stefan en Maarten zien Fabrice op de top aan komen bollen. Deze heeft een strak ritme gevonden, maar het goede gevoel heeft ie nog steeds niet. Ze sporen hem aan: “De 8 uur gaan we halen! Opschieten!’’ Vermoeid ze Fabrice zich ertoe op te schieten en weer de fiets op te stappen. De afdaling wordt snel genomen en ook hier wordt er naar de goede groep gezocht. Tegen hoge snelheid wordt er richting Bourg d’Oisans gereden. De weg loopt ligt dalend naar beneden, de ruim 50 km in het daal gaan dan ook snel voorbij. Bourg d’Oisans wordt bereikt. Aan de voet van de Alpe rijdt Arjan op kop, gevolgd door Vincent en Olivier. Een half uurtje later komen Stefan, Maarten en Fabrice aanrijden. Nog even snel bevoorrading van Maarten zijn ouders aannemen en naar boven rijden. De finale is begonnen! Overleven is nu de boodschap! Een ritme zoeken en dit tot boven volhouden. Mensen worden ingehaald en renners halen de jongens in. De winnaar is al bekent Michel Snel in iets meer dan 5 en half uur haalde hij de meet, terwijl er nog duizenden mensen de andere cols aan het bedwingen zijn. Een wereld van verschil in niveau.

Iedereen van het team haalt goud. De ene in iets meer dan 6 en half uur en de ander iets meer dan 7 en half uur. Moe maar voldaan hebben de jongens het doel van het seizoen gereden. Iedereen is trots op het team en hun prestatie. Deze tocht heeft het team naar elkaar toe doen groeien. Er staat een eenheid. Op naar de volgende doelen en dromen!

Goud bij La Marmotte!!

Verslag Vincent:

Rond 6:30 stonden Fabrice, Stefan en ik klaar in het startvak. Het was nog even kou lijden, tot even na 7:00 de wedstrijd van start ging. Met Fabrice heb ik maar een paar meter samen gereden. Hij had een probleem met zijn kilometerteller. Samen met Stefan ben ik in een redelijk relaxe wijze (ongeveer 40 km/h) richting de Glandon gereden. Op de stuwdam raakten we elkaar kwijt en ging ik alleen verder. De Glandon vind ik een erg lastige beklimming. Hij duurt zóooo lang. De omgeving is wel erg mooi. Met hartslag 155 (20 slagen onder mijn omslagpunt) ben ik deze naar boven gereden op een vlotte maar redelijk relaxe manier. Onderweg passeerde ik Maarten en twee leden van mijn EnRoute reisgroep.

Op de top kwam ik door als nummer 375. Ik heb rustig wat fruit gegeten en thee gedronken voordat ik verder ging. Aangezien de afdaling van de Glandon geneutraliseerd is, maakte dat voor de netto tijd niet uit. Deze technische afdaling ging vrij goed. Er formeerde zich een groepje van ongeveer 20 mensen rond mij. Ik deed mijn best om daar bij te blijven zodat ik met dat groepje het stuk door het dal kon rijden. Blijkbaar ben ik tijdens het eten veel ingehaald want ik kwam beneden als 435ste door. Al begrijp ik nog steeds niet wat dat betekent na een afdaling die niet meetelt voor de klassering.

Het stuk naar de voet van de Télégraphe is behoorlijk saai. Het tempo van de groep was goed te doen. Er werd niet super hard doorgereden. Zelf had ik ook geen behoefte om aan kop te gaan sleuren. Op de Télegraphe heb ik een tempo ontwikkeld van tegen de 15 km/h. Daarmee liet ik mijn groep achter me en passeerde ook een flink aantal mensen uit wat een groep voor mij moet zijn geweest. De afdaling naar Valloire ging prima. Het is een makkelijk stuk waar je lekker vaart kan maken. Ik kwam in Valloire als 332ste door.

Dan begint al direct de klim naar de Galibier. Op een vlak stuk kort na het begin was een uitgebreide ravitaillering. Ik nam een beetje rust om wat te drinken, water bij te vullen en fruit te eten. Daarna ging ik verder met de klim. Ik reed helemaal alleen en zag in de verte een flinke sliert renners voor me fietsen. Ik bleef mijn hartslag tegen de 155 houden. Het was nog een beetje sparen, maar veel hoger zou ik hem niet meer hebben kunnen krijgen. Langzaam maar zeker kwam de groep dichterbij en net voordat het echt steile stuk begon zat ik er midden in. De klim liep lekker en ik was best moe toen ik eindelijk boven kwam. Ik reed toen alleen en ging zonder te stoppen door met de afdaling. Mijn doorkomst klassering kan ik niet zien, maar dat zou rond de 280ste plaats moeten zijn geweest.

De rits van mijn jasje wilde op het onderste stukje na niet dicht, dus ik zat flink wind te vangen en kou te leiden. De afdaling reed ik de eerste helft alleen. Ik heb Olivier hier ingehaald. Al heb ik hem zelf toen niet herkend. Langzamerhand kwamen er wat renners van achter bij en zo formeerde zich een groep van 10 renners. Onderaan de Galibier kreeg ik eindelijk mijn jasje dicht. Was te laat, maar beter laat dan nooit. Nu had ik er nog iets aan in de afdaling van de Col du Lauturet die meteen na de Galibier afdaling begon. Dit groepje reed lekker door al kostte het me niet veel moeite om er bij te blijven en ik heb ook een aardige tijd voorin meegereden. Wel vind ik dit een rot stuk omdat het erg veel pijn doet aan mijn nek en schouders. En die donkere tunnels vind ik ook niet zo geweldig. Het laatste stuk door het dal naar de Alpe d'Huez reden we in een redelijk tempo wat voor mij makkelijk te volgen was.

Aan de voet van de Alpe d'Huez ging de renner die het meeste kopwerk had gedaan er gelijk bij de waterpost af. Ik heb hem innerlijk bedankt voor zijn diensten en ben zelf met de rest aan de klim begonnen. Samen met één ander reden we al snel van de anderen weg. Mijn hartslag was nog steeds ongeveer 155, maar nu zat ik er wel flink moeilijk bij te ademen. Mijn klimpartner schatte ik iets sterker in, want ik had best moeite om zijn wiel te houden en ik hoorde hem vrijwel niet. Maar op ongeveer drie kwart van de klim viel hij plots terug en reed ik alleen verder. De laatste paar bochten kon ik een tandje bijschakelen en reed ik met ongeveer 13 km/h verder naar boven. Eenmaal bij de tunnel wist ik dat het daarna niet moeilijk meer was. Ik schakelde op naar het 39 middenblad en kon op mooie snelheid nog twee deelnemers in het laatste stuk voor de finish passeren. Uiteindelijk kwam ik als 205e over de streep in een tijd van 6:50 (exclusief Glandon; 7:20 inclusief Glandon). Hier was ik super blij mee. Afgezien van flinke schouder en nekpijn voelde ik me ook goed. Ik krijg al weer zin in een volgende editie. Hopelijk dan met net wat warmer weer.