Granfondo/Toertochtverslagen

------------------------------------------------------------------------------------------------
La Marmotte

Zaterdag 2 juli 2011

Verslag Vincent:

Rond 6:30 stonden Fabrice, Stefan en ik klaar in het startvak. Het was nog even kou lijden, tot even na 7:00 de wedstrijd van start ging. Met Fabrice heb ik maar een paar meter samen gereden. Hij had een probleem met zijn kilometerteller. Samen met Stefan ben ik in een redelijk relaxe wijze (ongeveer 40 km/h) richting de Glandon gereden. Op de stuwdam raakten we elkaar kwijt en ging ik alleen verder. De Glandon vind ik een erg lastige beklimming. Hij duurt zóooo lang. De omgeving is wel erg mooi. Met hartslag 155 (20 slagen onder mijn omslagpunt) ben ik deze naar boven gereden op een vlotte maar redelijk relaxe manier. Onderweg passeerde ik Maarten en twee leden van mijn EnRoute reisgroep.

Op de top kwam ik door als nummer 375. Ik heb rustig wat fruit gegeten en thee gedronken voordat ik verder ging. Aangezien de afdaling van de Glandon geneutraliseerd is, maakte dat voor de netto tijd niet uit. Deze technische afdaling ging vrij goed. Er formeerde zich een groepje van ongeveer 20 mensen rond mij. Ik deed mijn best om daar bij te blijven zodat ik met dat groepje het stuk door het dal kon rijden. Blijkbaar ben ik tijdens het eten veel ingehaald want ik kwam beneden als 435ste door. Al begrijp ik nog steeds niet wat dat betekent na een afdaling die niet meetelt voor de klassering.

Het stuk naar de voet van de Télégraphe is behoorlijk saai. Het tempo van de groep was goed te doen. Er werd niet super hard doorgereden. Zelf had ik ook geen behoefte om aan kop te gaan sleuren. Op de Télegraphe heb ik een tempo ontwikkeld van tegen de 15 km/h. Daarmee liet ik mijn groep achter me en passeerde ook een flink aantal mensen uit wat een groep voor mij moet zijn geweest. De afdaling naar Valloire ging prima. Het is een makkelijk stuk waar je lekker vaart kan maken. Ik kwam in Valloire als 332ste door.

Dan begint al direct de klim naar de Galibier. Op een vlak stuk kort na het begin was een uitgebreide ravitaillering. Ik nam een beetje rust om wat te drinken, water bij te vullen en fruit te eten. Daarna ging ik verder met de klim. Ik reed helemaal alleen en zag in de verte een flinke sliert renners voor me fietsen. Ik bleef mijn hartslag tegen de 155 houden. Het was nog een beetje sparen, maar veel hoger zou ik hem niet meer hebben kunnen krijgen. Langzaam maar zeker kwam de groep dichterbij en net voordat het echt steile stuk begon zat ik er midden in. De klim liep lekker en ik was best moe toen ik eindelijk boven kwam. Ik reed toen alleen en ging zonder te stoppen door met de afdaling. Mijn doorkomst klassering kan ik niet zien, maar dat zou rond de 280ste plaats moeten zijn geweest.

De rits van mijn jasje wilde op het onderste stukje na niet dicht, dus ik zat flink wind te vangen en kou te leiden. De afdaling reed ik de eerste helft alleen. Ik heb Olivier hier ingehaald. Al heb ik hem zelf toen niet herkend. Langzamerhand kwamen er wat renners van achter bij en zo formeerde zich een groep van 10 renners. Onderaan de Galibier kreeg ik eindelijk mijn jasje dicht. Was te laat, maar beter laat dan nooit. Nu had ik er nog iets aan in de afdaling van de Col du Lauturet die meteen na de Galibier afdaling begon. Dit groepje reed lekker door al kostte het me niet veel moeite om er bij te blijven en ik heb ook een aardige tijd voorin meegereden. Wel vind ik dit een rot stuk omdat het erg veel pijn doet aan mijn nek en schouders. En die donkere tunnels vind ik ook niet zo geweldig. Het laatste stuk door het dal naar de Alpe d'Huez reden we in een redelijk tempo wat voor mij makkelijk te volgen was.

Aan de voet van de Alpe d'Huez ging de renner die het meeste kopwerk had gedaan er gelijk bij de waterpost af. Ik heb hem innerlijk bedankt voor zijn diensten en ben zelf met de rest aan de klim begonnen. Samen met één ander reden we al snel van de anderen weg. Mijn hartslag was nog steeds ongeveer 155, maar nu zat ik er wel flink moeilijk bij te ademen. Mijn klimpartner schatte ik iets sterker in, want ik had best moeite om zijn wiel te houden en ik hoorde hem vrijwel niet. Maar op ongeveer drie kwart van de klim viel hij plots terug en reed ik alleen verder. De laatste paar bochten kon ik een tandje bijschakelen en reed ik met ongeveer 13 km/h verder naar boven. Eenmaal bij de tunnel wist ik dat het daarna niet moeilijk meer was. Ik schakelde op naar het 39 middenblad en kon op mooie snelheid nog twee deelnemers in het laatste stuk voor de finish passeren. Uiteindelijk kwam ik als 205e over de streep in een tijd van 6:50 (exclusief Glandon; 7:20 inclusief Glandon). Hier was ik super blij mee. Afgezien van flinke schouder en nekpijn voelde ik me ook goed. Ik krijg al weer zin in een volgende editie. Hopelijk dan met net wat warmer weer.

 

Verslag Fabrice:

Zaterdagmorgen 5 uur. De wekker gaat. Behoorlijk brak stap ik uit mijn bed. Vandaag is de dag. De Marmotte, de tocht waar we naartoe geleefd hebben! Iedereen kruipt stilaan uit zijn tent en de spanning is duidelijk te voelen. Ikzelf merk dat ik weinig zin heb in eten. De pasta die ik de vrijdag gehaald heb voor het ontbijt laat ik schieten. Met een stuk stokbrood neem ik genoegen. Rond 6h15 stappen we met zijn allen op de fiets in de richting van de start. Het is koud, heel koud. Overal zien we wielrenners zoekend naar de start. In het startvak aangekomen zien we Vincent. Onze ploegmaat. Het zou zijn eerste keer zijn dat hij een tocht van zo een kalliber gaat rijden. Geinend praten we wat en leven we toe naar het startschot.

Langzaamaan zien we de massa voor ons in gang schieten. Het gaat gebeuren! We zijn vertrokken. Na een kilometer merk ik dat mijn teller niet werkt. Even voet aan grond, de magneet goed zetten en weer weg. De rest is al door. Door het dal rijden pakken met renners. Tegen een gangetje van 45km/h rijden we richting de eerste klim van de dag de Glandon. Sparen heb ik me voorgenomen. Niet zoals in de Vaujany volle bak van start gaan. Nee, zuinig rijden. Richting de voet van de eerste klim begin ik me niet zo lekker te voelen. Ik voel me misselijk. Ik hoopte dat het zou afnemen, maar helaas. De eerste 3 kilometer kon ik niet versnellen. Ik had het gevoel dat ik moest braken maar het wou er niet uitkomen. Aan een klant van me Jan Jansen die ik op de Glandon tegenkom vraag ik om water. Ik heb namelijk alleen maar voeding in mijn bidonnen. Hij heeft ook alleen maar voeding, shit denk ik nu zit ik in crisis. Dit overleef ik geen 3 en halve col meer. Ik wist dat er in de beklimming van de Glandon een waterput was en hoopte door daar water te nemen dat ik me weer beter ging voelen. Maar niets was minder waar. Het water hielp niet. Dit zou een lange dag worden. Er was maar één oplossing, vingers in de keel en braken. Ik parkeerde mijn fiets in de berm en stak mijn vingers in mijn keel en alles kwam eruit. Na 10 minuten sprong ik weer op de fiets. Ik voelde me al een stukje beter en hoopte met een redelijk tempo de top te bereiken. Boven op de top lag ik 20 minuten achter op schema. Goud halen was nu mijn doel! Eten en drinken daar moest ik aan denken, alleen dat eerste had ik niet zo een behoefte aan maar ik deed mijn best.

De afdaling van de Glandon was gelukkig geneutraliseerd, dit om ongelukken te voorkomen. Desondanks zag ik een ambulance met daar een mooie carbon fiets tegen met krom achterwiel. Toch nog malloten die ondanks de neutralisatie als debielen naar beneden willen.

In het dal richting de Télégraphe zat ik in een superbus. Met een 30-tal renners die strak tempo reden maakten we onze meters. In de wielen blijven zitten dacht ik bij mezelf. Sparen, eten en drinken. Met het opdraaien van de Télégraphe begon ik aan de tweede klim van de dag. Ik kon een redelijk strak tempo rijden zonder mijn motor in hoge toeren te laten draaien. De klim viel goed mee, maar stiekem begon het wel krachten te kosten. Eten had ik nog steeds niet veel zin in en ik probeerde op mijn reepjes de tank te vullen. Bovenop de klim kon ik mijn bidonnen weer vullen en aan de afdaling naar Valloire beginnen. Daar kon het echte werk beginnen de Col du Galibier. Hier moest het gaan gebeuren.

Aan de voet van de Galibier aangekomen wist ik dat ik een strak tempo moest gaan rijden om tijd in te halen. Op de kracht bedwong ik de col. Ik haalde veel renners in. Turend keek ik naar voren. Zoekend naar mijn ploegmaten. Ver konden ze toch niet zijn dacht ik. Voor ik het wist was ik boven. Op de top van de Galibier kwam ik Stefan en Maarten tegen. Ze waren alweer klaar om te vertrekken en maanden me aan mee te gaan om goud te halen. De vermoeidheid begon ik nu echt te voelen, echter had ik de hoop dat ik op de Alpe d’Huez met dezelfde benen naar boven kon knallen. Ik gaf aan dat ik even moest proberen te herstellen. 3 minuten later was ik weer met hen weg. Vol de afdaling in en overleven. Ik begon me nu echt stuk te voelen in het dal. Ik moest aanhaken in de wielen. De Alpe zou zwaar worden wist ik nu al. Aan de voet van de Alpe stonden gelukkig de ouders van Maarten met cola. Dit had ik nodig. Na een blikje gedronken te hebben vervolgde ik mijn weg met Stefan. De laatste klim. Hoe lang zou ik onderweg zijn. Zou ik nu weer een zware patat krijgen. Stilaan wel. Ik had niet meer de power van op de Col du Galibier en wist dat ik mijn ritme en spanning op de benen moest houden om de tocht tot een goed einde te brengen. Vermoeid keek in naar het asfalt en de renners voor me. Eigen tempo rijden dacht ik bij mezelf. Talloze keren zei ik tegen mezelf: ‘Blijven trappen jongen, blijven trappen!’. Meter voor meter kwam ik dichter bij de meet. Na iets meer dan 8 uur bruto tijd, dus met afdaling van de Glandon kwam ik binnen. Ik had het gehaald! Goud. Moe maar voldaan stapte ik van mijn fiets. Iedereen was al binnen en had een supertijd gereden.

Verslag Stefan:

5:00 uur. De wekker gaat af. We zijn niet de enige op de Franse camping in Bourg d’Oisans die vandaag op dit tijdstip opstaan. Met uitzondering van een gezin of twee is de gehele camping aan het prepareren voor de grote dag. Er wordt pasta en pannenkoeken ontbeten, er staat een heel peloton in de doucheruimte bij de mannen (eigenlijk ook bij de vrouwen) en alle toiletten zijn bezet.

Dit is de dag van de Marmotte. Om half 7 vertrekken we richting het startvak.  In het startvak komen we Vincent tegen en is de spanning onder de deelnemers direct voelbaar. Na een vlotte start rijden we even na 7:00 uur over de startstreep. De gevreesde nerveuze sprint naar de voet van de eerste klim werd niet bewaarheid. Beheerst ging tot aan de stuwdam, opweg naar mijn afspraak met de col du Glandon. Ik probeerde mijn eigen tempo te vinden, slingerend langs andere deelnemers. Ik had geen idee rond welke positie ik mij bevond. Bij het stuwmeer Lac de Grand Maison passeerden we de boomgrens en kregen we goed zicht. De laatste kilometers van de klim strekten zich voor ons uit en hier werd het gestrekte lint van wielrenners goed zichtbaar.  Ondanks het ontspannen tempo bleek de top van de Glandon na 1:45 uur te liggen: voor op schema!

Na een kop warme thee en een volle bidon werd de afdaling ingezet, samen met Maarten. De geneutraliseerde afdaling werd rustig afgelegd en in het dal sloten we na een serie stevige kopbeurten aan in een perfecte ‘bus’. Het tempo lag hoog en wederom werd er 5 minuten gewonnen op het schema. Helaas verloor ik de ingelopen tijd nog voor de tweede col aan een aanlopende rem. Het resultaat was een lange inhaaltocht op de flanken van de Telegraphe en de Galibier. Ik kon zwaardere versnellingen rijden dan tijdens de verkenning en 48 minuten later passeerde ik de top van de Telegraphe. Ik kwam veel renners tegen die ik herkende uit de ‘bus’, maar Maarten was nog niet in beeld. Dat gaf extra motivatie en vanaf La Planchat werd het tempo nogmaals verhoogd. De klim was adembenemend, niet alleen vanwege het stille afzien op deze hoogte, maar ook vanwege het fantastische panorama. Ook de Galibier werd binnen het berekende schema beklommen. Op de top kwam ik Maarten weer tegen en even later sloot ook Fabrice aan.

Na de bevoorrading daalden we vol goede moed af richting de Alpe d’Huez. Een tijd van binnen de 8:00 uur bleek inderdaad haalbaar.  Aan de voet van de Alpe werden er cola en aanmoedigingen van Henk en Ellen in ontvangst genomen. Vanaf hier was het ieder voor zich. Maarten sloeg de cola over en begon direct aan de slot klim. Even later parkeert Fabrice mij nog voor de eerste bocht. Ik probeerde mijn eigen tempo te vinden, maar wilde niet teveel terrein prijsgeven. Een aantal bochten verder waren de rollen omgewisseld en passeerde ik Fabrice. Het laatste stuk genoten we van de aanmoedigen en na een eindschot op het buitenblad werd de finish gepasseerd in 7:55 uur (610). Het was niet de zwaarste tocht van onze week in de Alpen, maar zeker wel de mooiste tocht. 8 uur lang genieten!

------------------------------------------------------------------------------------------------

Tilff-Bastogne-Tillf

Zondag 12 juni 2011


Verslag Vincent:

Om 4:45 werden we wakker. Na het ontbijt op de camping vertrokken we naar de plek waar de startnummers opgehaald moesten worden. Dat was nog een half uur rijden met de auto. Rond 7:00 vertrokken we. Het was wel een beetje apart dat de route gelijk pal langs onze camping ging. Daarna beklommen we de Côte de Chambralles. Voor mij was het al de derde keer in 7 dagen dat ik deze omhoog fietste. Daarna vervolgde de route naar Bastogne. Stefan en Fabrice hadden er duidelijk zin in. Dit zou geen rustig toertochtje worden. Met ons drieën konden we soms een stukje met een “bus” mee, maar dat duurde nooit heel lang. Zodra er weer werd geklommen viel de groep meestal uiteen. We vonden het alle drie ook leuk om een stevig tempo te voeren zodra het parcours zwaar werd. En dat was het best vaak. Ondanks de lange afstand van ruim 246 kilometer, waren er maar weinig vlakke stukken in het parcours opgenomen.

Toen we weer in de omgeving van Luik kwamen, kregen we nog een aantal flinke beklimmingen voorgeschoteld. We hebben alle drie onze bergjes er uit gepikt om even te vlammen. Na nog even een stuk vol gas te hebben gereden, kwamen we na iets meer dan 8 uur fietsen eindelijk bij de finish aan. Het hele stuk hebben we met 30 km/h gemiddeld gedaan. Hier waren we erg tevreden mee. Ik heb me tijdens de tocht redelijk goed gevoeld. Mijn benen voelden tegen het einde wel zwaar en mijn knieën begonnen wat pijn te doen. Gelukkig niets waarvan ik na afloop last bleef houden. Verder had ik veel last van pijn in de nek en schouders. Dat hoort er ook wel een beetje bij na zo'n lange tocht. Ook hadden we alle drie wel last van de maag. Ondanks dat de vijf bevoorradingspunten allen prima georganiseerd waren, werden we alle wafels, repen en andere zoetigheden wel behoorlijk zat. Het is nodig om gedurende de hele tocht voldoende energie te behouden, maar voor de maag is het allemaal geen pretje. We hebben deze lange tocht toch maar weer mooi volbracht. Zo zijn we weer een flinke stap dichter bij de Marmotte.

Verslag Remy:
 

Zo rond 4.45-5 uur werd ik wakker ik hoorde het riviertje achter me niet meer stromen (we zaten op een camping aan de Amblevè) maar een auto die tekeer ging. Bleek Fabrice zijn auto te zijn die niet meer weg kon, de auto had geen grip meer. Na een kleine tien minuten stonden we dan de auto voor te duwen, en de auto kon zo wel weer weg. De ‘meneren’ voor de 246 km waren kort daarna vertrokken. Ik ging mijn ontbijt klaar maken. Kort daarna vertrok ik met Ellen naar ‘country Hall Liège’ de inschrijvingen dus. Eenmaal ingeschreven moesten we nog vijf en een halve km dalen voor we bij ‘Départ officiel’ waren (de officiële start ja). Na een leuke 25.9 km gefietst te hebben stond ik aan de voet van de ‘Cote de Chambralles’ de dag ervoor had ik het al verkend dus ik wist waar het pittig kon worden. Maar voor ik bij de Chambralles aankwam fietste ik in een groep van > 20 man. Tijdens het klimmen was hun tempo te langzaam voor mij, of ik ging te snel. De Chambralles was niet mijn klim kwam ik achter de lange klimmen lagen mij beter als de korte steile die je daar veel minder voorkomen als in Limburg, het is een hele andere manier van aanpak. Eenmaal de Ravitaillement (bevoorrading) te hebben gehad kwam ik in een  wat snellere groep terecht als voorheen. Op Les Forges ging het er ook wat harder aan toe. Ook hier reed ik iedereen eraf. Er was één renner die ik maar niet gelost kon krijgen. Het leek een beetje kop over kop, ik inhalen, hij inhalen enz. uiteindelijk heb ik hem wel patat om z’n oren gegeven. Omdat ik op Les Forges iedereen eraf reed waar ik mee in de groep zat begon het ‘jagen’ naar een nieuwe groep wat gelukkig wel mee viel (zeker door het feit dat er 6200 deelnemers deelnamen). Ik moet  nog 15 km volbrengen voor ik bij de Arrivée officielle aankom. Eenmaal aangekomen moest ik nog die vijf km klimmen die ik ook gedaald had, om bij de Départ officiel aan te komen waar overigens de auto stond. Dit was de mooiste tocht ooit die ik gereden heb!

Na de tocht kreeg ik nog een massage, oei dat was lijden zeg! Dat deed zo pijn, de masseur zei dat het kwam doordat ik teveel verzuring/melkzuur in m’n benen had.

En nu maar lekker douchen op de camping

‘au revoir’,

Remy

Verslag Fabrice:


04h45 de wekker ging, langzaam werd ik wakker en moest me zetten tot opstaan. Het zou het weer een lange dag worden. Tilff-Bastogne-Tilff 246 km een lange rit om duurvermogen voor de Marmotte op te bouwen. Na een goed ontbijt stapten we de auto in richting de start. Dit was zo een 30 minuten rijden. Rond de klok van 7h00 begonnen we aan onze onderneming van ruim 246 km. De streeftijd was 9h00 met een gemiddelde van 27 km/h.

We begonnen rustig aan richting de Côte de Chambralles, op de weg hier naartoe passeerden we de camping. Al afdraaien lachten we wat. De Chambralles sloeg gelijk goed in de benen, de hartslag ging omhoog en bij elkaar in de buurt blijvend reden we naar boven. Na deze berg voerden we het tempo op en gingen we stevig dorrijdend kop over kop richting de volgende bergjes. Afzien was mijn insteek, vandaag de grenzen verleggen om zo de Marmotte goed te overleven.


Bij de eerste bevoorradingspost hadden we het gevoel dat we er al een flink aantal beklimmingen op hadden zitten. Helaas waren het er maar 2 en zouden we er nog heel wat volgen. De voeding Elke klim werd er aardig doorgestampt. Telkens bleven we aardig in de buurt van elkaar, een teken dat er een goede balans in het team zit. Dit is een goed teken in de aanloop naar de Marmotte. Hier zullen we elkaar nodig hebben om een goede prestatie neer te zetten. Toen we weer in de omgeving van Luik kwamen, kregen we nog een aantal flinke beklimmingen voorgeschoteld.


De Rosier was de langste en de mooiste daar was het alle hens aan dek. Goed doortrekken en kijken tot waar we het volhielden. Hier kwam ik als eerste boven, dit gaf weer een goed gevoel. Na nog even een stuk vol gas te hebben gereden, kwamen we na iets meer dan 8 uur fietsen eindelijk bij de finish aan. Het hele stuk hebben we met 30 km/h gemiddeld gedaan. Hier waren we erg tevreden mee. Dit is een teken dat we week na week sterker worden. Weer een stap dichter bij de topvorm!

Verslag Stefan:
Dit weekend stond de verbruikstest gepland. Zoals bij een nieuw model auto, hoelang kan een renner mee op een tankje brandstof? Doel was om met efficiënt rijden Tilff Bastogne Tilff te overleven.  Mijn ploegmaats leken over hybrides te beschikken, wat een souplesse! De tocht werd volbracht in 8:00 uur exact. Keurig voor een zware diesel zoals ik.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Granfondo Ardennaise

5 juni 2011

Verslag Vincent:

Even voor 8:30 sloten we aan in de rij voor de start van de Gran fondo Ardenaisse. Dit was best wel spannend voor mij, want dit was mijn eerste cyclosportieve. Al direct na de start werd er ontzettend hard gereden. Ik moest meteen op hoge hartslag rijden om zover mogelijk voorin mee te komen. Dat lukte redelijk al  kon ik niet mee met mijn teamgenoten die nog wat verder voorin wisten te komen. Gelukkig kwam na 20 kilometer al snel de eerste zware klim: Les Chambralles. Op mijn favoriete terrein kon ik hier Maarten passeren en even later aansluiten bij de groep van Stefan. Ik kon zelfs wegrijden naar de volgende groep, maar even later kwamen deze twee toch weer bij elkaar.

Vooral de afdalingen in het bos vond ik wel een beetje eng. Ik merkte ook dat ik de langzaamste afdaler van de groep was. Dan moest ik vaak nog een stukje flink doorrijden om de groep niet te verliezen. Gelukkig waren er zat heuvels waarbij ik weer naar voren kon komen.

Na een paar klimmetjes waarin de betere klimmers zich van de mindere afscheidden bevond ik me in een groep welke ik wel aardig bij mijn niveau vond passen. Bij de eerste bevoorradingspost reed vrijwel iedereen door. Dat deed ik ook, want met deze groep wilde ik wel wat langer rijden en ik had nog genoeg te drinken om de volgende post te halen.

Op de Stockeu met stukken van 21 procent stijging, reden we in een lekker tempo omhoog. Net voor de top passeerde ik Ollie. Na de afdaling zou de 2e bevoorrading zijn, maar die was er vreemd genoeg niet. Mijn drank was vrijwel op en ik moest het toch zien te redden tot de laatste bevoorradingspost bij 122 km. Ondanks dat het ongeveer 30 graden was, kreeg ik toch geen problemen hierdoor. Met twee nieuw gevulde bidons moest ik het makkelijk tot het einde redden. Omdat een deel van de groep niet stopte, moest ik direct flink aan de bak op de Trou de Ferrières om weer aansluiting te vinden. Met veel moeite vond ik de aansluiting weer. Al was deze wel wat kleiner dan de groep was voor het bevoorradingspunt. Het waren nu ongeveer 25 wielrenners. Toen we de top hadden bereikt, was er eindelijk tijd om een paar flinke slokken water drinken.

De rest van het parcours had minder heuvels. Dat maakte het lastig voor mij. Op de heuvels kon ik in feite wat bijkomen doordat ik met een harslag van 10 slagen onder mijn omslagpunt redelijk makkelijk met de rest mee omhoog kon klimmen. In de afdalingen en de min of meer vlakke stukken hing ik helemaal aan het eind van de groep. Nu weet ik ook wat de wielerterm “hangen aan het elastiek” betekent. Na elke bocht moest ik flink doortrappen om bij te blijven. Soms ontstond er toch een afsplitsing in de groep. Dan moest ik een paar keer flink diep gaan om weer bij de rest te komen. Uiteindelijk ben ik toch met deze groep in Hamoir gefinisht in een tijd van 5 uur en 20 minuten. Dit was ruim onder de limiet voor goud van 6 uur. De 170 kilometer waarin 3.100 hoogtemeters overwonnen moesten worden heb ik daarmee volbracht met een gemiddelde van 31,5 km/h. Daar ben ik erg blij mee, ook gezien we nog een keer voor een trein moesten stoppen en van de politie een stuk moesten wandelen toen we een katholieke processie passeerden.

Naast het vertrouwen over mijn vorm opgedaan met deze prestatie, was deze rit ook een zeer leerzame ervaring voor de Marmotte.

Verslag Fabrice:

De Granfondo Ardennaise, vandaag zou duidelijk worden hoe ver we staan in de aanloop naar de Marmotte toe. Vlak voor half 9 sluiten we aan in het peloton. Maarten, Arjan, Olivier, Vincent, Stefan en ik zelf stonden gespannen af te wachten op het startschot. Het zou gelijk bergop gaan een loper op het buitenblad. Het schot werd gelost en het was gaan. Op de klim was het zoveel mogelijk mensen inhalen en voorin geraken. De hartslag zat gelijk maximaal. Ouderwets afzien weer! Het echte koersen. Over de kronkelende wegen richting de eerste steile klim de Chambralle. Onderweg haalde ik Arjan in in het peloton en maande hem aan me te volgen. Daar kwam die dan de eerste steile klim van de dag de Chambralle. Het was gelijk op de adem trappen. En a Bloc naar boven. Wat is het toch afzien dat fietsen. Bovenop de klim zat ik samen met mijn broertje Olivier op kop van wat groep 3 bleek te zijn. Samen menden we de groep om naar groep 2 te rijden helaas waren er veel renners bij die plakten en niet wouden overnemen. Op een gegeven moment op de cote de Warmonfosse achtte ik het moment mooi om de sprong te wagen naar groep 2. Samen met een Belg waagde ik de sprong tot op 100 meter van de groep kwamen we tot we de bevoorradingspost zagen. We zaten door ons drank en voeding heen en besloten om wijselijk te stoppen. Dit had als gevolg dat we de kloof niet meer konden dichten.

Door de zware inspanning had ik het motortje flink opgeblazen en moest ik mijn compagnon op de Stockeu laten gaan en viel terug in groep 3. Ook zij gingen  iets te snel op de uitloper van de Stockeu waardoor ik ook hen moest laten gaan. Eenzaam en alleen belandde ik in de Ardense heuvels. Een motard stuurde me naar rechts wat achteraf de verkeerde weg bleek te zijn. Op een gegeven moment kwam ik op de route en dacht ik hier ben ik al is geweest en ja hoor ik belandde weer bij de Stockeu. Op dat moment nog ruim 80 km van de meet besloot ik af te draaien, ik had geen zijn meer om nog is verkeerd te rijden en weer 200+ km op de teller te hebben. Op mijn weg terug richting hamoir kwam ik weer op het parcours terecht. Ik zag renners van links komen en een bord van de Cote de Werbomont op km paal 111. Ik keek op mijn teller en verdraait ook dit stond op mijn teller. Of het nu het lot was of een signaal om de race af te maken. Ik besloot de tocht uit te rijden en karakter te tonen. Ik reed op automatische piloot richting de aankomst met nog een flink aantal klimmen. Ik kwam ruim een uur later binnen dan Arjan. Men dacht al dat er wat gebeurt was maar gelukkig was dit niet zo.


De conclusie van de dag was ik nog steeds een echte diesel ben die op gang moet komen en dat de juiste vorm voor de Marmotte eraan komt!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Stevens Rooks

2 juni 2011   
 

Verslag Vincent:

Even voor 10:00 konden we eindelijk vertrekken. Er stonden enorm lange rijen bij de balies voor het ophalen van de startnummers. Alleen al voor de langste afstand van 169 km waren er 3000 deelnemers. We reden best hard door. De eerste paar heuvels vond ik ook erg lang. Er leek geen einde aan te komen. Ik voelde me ook niet heel lekker. Misschien had ik te veel gegeten, of misschien kwam het door de zware pijnstiller die ik had geslikt om geen last te hebben van pijn in mijn arm als gevolg van de botsing van 2 weken geleden. De eerste drankpost was een ramp. Er stond een rij van wel een half uur om je bidon bij te vullen. De tweede drankpost was niet veel beter. Daar stond een man met een dun slangetje de bidons te vullen, met tientallen dringende wielrenners om zich heen.

Uiteindelijk kwamen we bij La Redoute uit. Hier werd de klimtijd gemeten. Misschien hebben we het niet helemaal handig aangepakt, want toen we over de startmeting gingen reed ik al op erg hoge hartslag. Fabrice trok desondanks keihard door en ik kon hem niet volgen. Arjan zat ook nog tussen ons in. Ik heb alles gegeven wat ik had, maar kon niet voorkomen dat Fabrice 6 seconden voor mij boven kwam. Ik snap nog steeds niet waar  hij die klimkracht opeens vandaan heeft gehaald. Mijn tijd was nog wel goed voor een 39ste plaats dus echt ontevreden kan ik niet zijn.

Daarna ging de koers zich meer als een cyclo gedragen. Ik reed met Ollie en Maarten. Zij konden de sprong maken naar een grotere groep voor ons. Ik redde dat niet. Toen ik het proberen had opgeven, kwam er een beklimming aan en toen zat ik er er zo bij. Inmiddels begon ik mij weer goed te voelen. Ik reed een tijdje in de luwte mee. Daarna maakte we een bocht en reden we ineens over een tijdsmetingstreep heen. Dat betekende dus dat de meting van de klim Les Waides was begonnen. Toen heb ik gelijk gas gegeven. Ik reed erg veel mensen voorbij. Ik had geen idee hoe lang de klim was. Ik had La Redoute in gedachten, maar deze duurde ruim twee keer langer. Er zat zelfs nog een stukje afdaling in. Mijn tijd bleek uiteindelijk goed voor de 44ste plaats en ik was hier mee de eerste van mijn maten. Dat was na de kleine teleurstelling van eerder toch wel een opsteker.

De rest van de tocht hebben we vrij hard doorgereden. Het officiële gemiddelde zegt niets aangezien we erg lang onderweg waren doordat we op elkaar hadden gewachtt bij een lekke band en andere fietsproblemen. En natuurlijk de lange wachtrijen bij de drankposten. Maar daar ging hiet hier toch niet om. Wat telde waren de beklimmingen met tijdmeting en de training zelf. En daarover kan ik toch best tevreden zijn.

Verslag Fabrice:

Donderdagochtend 6 uur weg richting Maastricht voor de Steven Rooks Classic, ondertussen een klassieker op ons programma. Samen met Vincent, mijn broer Olivier, Maarten, Thomas, Arjan en Mario gingen we van start in deze tocht. Het tempo zat er gelijk goed in. Op veel klimmetjes was het elkaar testen, kijken wie er de sterkste was. Maar er waren er maar 2 die telden. De Cote de la Redoute en de klim naar Les Waides. Op de klim naar de Redoute reed ik de 22 ste tijd kort gevolgd door Arjan en Vincent. Het was er flink afzien. Het was goed warm waardoor er veel gedronken moest worden. Het was jammer in deze dat het bij de bevoorradingsposten dan ook enorm druk was. Dit zorgde voor lange wachttijden.


Op de klim naar Les Waides zat ik samen met Arjan. Hij poefte gelijk weg en ik kon zijn hoge tempo niet volgen, tot het moment dat ie ging zitten op zijn zadel door mijn eigen tempo kwam ik meter voor meter terug tot dat de kramp in de hamstring toesloeg. Ik moest van de fiets en kon niet verder. Even goed strekken en vooral proberen geen druk op de benen te zetten. kramp voorkomen was nu nog de boodschap. Kwam ik eerst met de 22ste tijd op de Redoute boven nu met de 1145ste tijd. Wat een contrast.


Gestaag knalden we door met het groepje, volle bak net koers. In de laatste 30 km kwam ik de man met de hamer tegen. Teveel gegeven en het vat was op. Moe en tuffend naar de meet toe!
Voldaan kwam ik binnen met weer een stapje dichter bij de topvorm en met voor ogen de Granfondo Ardennaise van aankomend weekend!



Verslag Martijn:

Om 9.02 gestart voor de 169 km. Ik heb rustig gereden omdat tot de eerste verzorgingpost mijn vader met mij meereed. Lekker een rustig tempo en gewoon op het binnenblad. Na de eerste verzorgingspost is mijn vader afgeslagen voor de 119 km en ben ik verder alleen doorgegaan. Het klimmen ging steeds beter, en heb geprobeerd niet te hard te gaan, omdat ik steeds mijzelf tegen kom tijdens de beklimmingen. Al met al was het een prima ervaring en weet ik nu dat als ik gewoon mijn eigen tempo rijd ik niet steeds zo stuk kom te zitten. Het was een heerlijke tocht, met mooi weer en ik was om 17.08 binnen. Daarna snel naar de caravan om de verjaardag van Dorien te vieren.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Training: Kopje van Bloemendaal

15 mei 2011

Verslag Vincent:

Vanwege het slechte weer in Limburg besloten we deze keer dicht bij huis een lange training te gaan maken. We reden door Meyendel, via Katwijk, Noordwijk en Zandfoort naar Bloemendaal. Het was prima fietsweer. De wind die van zee kwam maakte het zowel op de heen- als terugweg best zwaar. Ik voelde me vrij goed, maar had niet het gevoel van een topdag. In Bloemendaal beklommen we het Kopje van Bloemendaal. Dit is een leuke beklimming waarbij er eerst een vrij steil stuk (max 16 procent)  is, dan even licht naar beneden gaat en dan weer een stuk dat redelijk steil (max 10 procent) naar de top gaat. Fabrice zei dat we die 10 keer zouden gaan beklimmen. Ik dacht eerst dat hij een grapje maakte, maar dat was dus niet zo...  Al snel werden het elke ronde wedstrijdjes wie het eerste boven was. Omdat het klimmen toch wel mijn ding is, voelde ik de druk wel om hier goed te presteren. De concurrentie was ook hoog vandaag. Gelukkig lag de klim mij goed. Ik kan een vrij hoog vermogen leveren tijdens een klim en doordat het einde naar de top een stuk vals plat was waar ik lekker weg kon sprinten, wist ik daarmee steeds de rest te snel af te zijn. De laatste paar ritten naar de top waren behoorlijk vermoeiend. Met een voldaan gevoel kon ik hierna weer aan de terugweg beginnen.
De terugweg door de duinen hebben we behoorlijk doorgereden. Toen we weer bij Meyendel waren, merkte ik wel dat ik last had van zadelpijn, en pijnlijke nek en schouders. Het is dan erg lekker om na zo’n mooie en toch wel zware tocht weer thuis te komen.

Verslag Fabrice:

Wegens de slechte weersvoorspelling voor Limburg hebben we besloten een groepstraining in de buurt te doen. het doel was kilometers maken. Met een groep van 8 reden we richting het Kopje van Bloemendaal via de kuststrook. De wind maakte de rit zowel op de heen- als de terug weg behoorlijk zwaar. Eénmaal bij het Kopje aangekomen besloten we deze 10 keer te nemen. Op deze manier konden we toch nog wat klimkilometertjes maken. De eerste 3 ronden probeerde ik met de jongens omhoog te vlammen. Ik merkte echter al snel dat het een lastige opgave zou worden om hen te volgen. Ik besloot mijn eigen tempo te rijden en de 10 rondjes te voldoen.

Op de terugweg merkten we dat de benzinetank stilaan leegraakte. Op het einde van de rit hadden we een kleine 6 uur erop zitten met een 170 km. Weer een stapje dichter bij de vorm!

  

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Twan Poels Klimclassic

Verslag Vincent:

8 mei 2011

Het was met 26 graden en de hele tijd zonnig een mooie dag. Dit vind ik lekker fietsweer. Rond 9:00 vertrokken we vanuit Ottersum (Noord Limburg) voor de 140 kilometer van de Twan Poels Klimclassic. In de eerste 30 kilometer lagen er een paar flinke heuvels op de route. Vooral bij Berg en Dal waren een aantal steile stukken. Ik reed vrijwel vanaf het begin alleen. Na een tijdje kon ik aansluiten bij een groepje van 4 fietsers die bij elkaar hoorden. Al rijd ik liever met mensen die elkaar niet allemaal al kennen, was het toch fijn om een groepje te vinden. Want nadat we Duitsland waren binnengereden werden de wegen vrij vlak en was het best lastig fietsen tussen de akkers waar de wind vrij spel had. Het tempo van het groepje was net wat te langzaam, maar beter even wat rustiger rijden dan al vroeg in de koers met de krachten te gaan smijten door alleen in de wind te gaan rijden. En dan zou ik ook niet veel sneller zijn gegaan. Onderweg moesten we nog een keer stoppen voor een spoorweg overgang. Na meer dan 5 minuten kwam er dan eindelijk een trein langs. Na de tweede eetpauze reden er meer fietsers verspreid over de wegen. Zo kon ik van de ene naar de andere rijden tot we uiteindelijk een leuk groepje hadden gevormd waarin iedereen zijn werk deed en het tempo goed was. Hier reden we nog door mooie stukken bos. Na iets meer dan 4 en een half uur rijden reden we opeens alweer Ottersum binnen. Ik was er van uitgegaan dat we nog wel een uur zouden moeten rijden en had daardoor ook nog energie over. Tot dat moment had ik nog niet geïnvesteerd in een kilometerteller, maar die had hier toch wel van pas gekomen. Of de route beter bestuderen, had ook gekund.
Het was een mooie tocht geweest en de organisatie was uitstekend. De stops voor eten en drinken waren prima en de uitpijling van de route kon niet beter.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Omloop Math Salden

Verslag Vincent:

1 mei  2011

Om 8:30 vertrokken we bij de start van de 210 km Omloop Math Salden. Er waren redelijk wat heuvels in het parcours. Een aantal waren we de afgelopen week bij  Klimmen - Banneux - Klimmen ook tegengekomen. De Cauberg was een nieuwe voor mij. Deze vond ik eigenlijk reuze meevallen. Ik had hem een stuk langer verwacht. Verder kwamen zowat alle beklimmingen uit Zuid-Limburg wel langs. Aangezien ik de aparte behoefte heb om elke heuvel op te sprinten, had ik het daar vrij druk mee. Goede herinneringen bewaar ik bijvoorbeeld aan de Geulhemmerberg en de Dode Man. Ook het deel van de Mergellandroute was leuk om te fietsen.

Minder leuk was een ongelukje na 70 kilometer. Nadat ik even was afgeleid raakte ik met mijn wiel een stoeprand waarachter een enorme bos brandnetels lag. Daar viel ik toen dus in. De val was door al die brandnetels relatief zacht en ik had ook geen schaafwonden. Vergeleken met vallen op steen zal dit zeker de voorkeur hebben, maar als ik zeg dat ik onder de honderden brandnetel steken zit, dan is dat nog een understatement. Ik heb van de jeuk de hele volgende nacht wakker gelegen.

Verder was helaas de organisatie van de tocht erg slecht. De bewegwijzering was moeilijk zichtbaar en ontbrak op sommige plekken volledig. Ook hebben we geen enkele verzorgingspost gezien. Omdat we na 150 km behoorlijk honger kregen, zijn we maar wat broodjes en drank gaan kopen bij een tankstation buiten de route. Daarna besloten we om de route maar iets in te korten, want na al het zoeken naar eten begon het ook laat te worden. Uiteindelijk waren we na 196 kilometer weer bij het beginpunt terug waarbij we ongeveer 7 en een half uur hebben gefietst. Ondanks de slechte organisatie en het brandnetelverhaal vond ik het wel een leuke dag. Ik ben ook blij dat ik mij gedurende de hele rit energiek bleef voelen. Dat geeft veel vertrouwen voor de komende weken.

Verslag Fabrice:

Zondagmorgen 5 h 15 geklop op het raam. Het begin van een mooie lange fietsdag. Na Koninginnedag op zaterdag gaan we de Salden Omloop op zondag rijden. De benen voelen zwaar en we zijn allemaal nog moe. Teveel gefeest? Of is het gewoon de vroege ochtend? Onderweg stoppen we nog voor een bakkie koffie en een toiletstop waardoor we rond 8h00 op de bestemming aankomen.

Vandaag wordt de Salden Omloop verreden. 210 km in voorbereiding. Wederom kilometers maken en klimmen. Vanaf het begin zitten we in een mooie groep.7 vertegenwoordigers van Van Herwerden ( Erik, Thomas, Mario, Remy, Ollie, Vincent, Martijn en Fabrice) en wel 15 andere renners in het wiel. Het maakt indruk zo een team op kop. We lijken net profs. Allemaal gesoigneerd op de fiets en een strak tempo rijdend. Ik maak wat foto’s onderweg van de jongens tot aan de klimmetjes. Hier begint het. Op souplesse proberen te rijden en als eerste boven komen. Echter lukt dit me niet. Vincent blijkt wederom te sterk. Die jongen vliegt omhoog. Als hij geen goud haalt bij de Marmotte weet ik het niet. Remy is ook gretig. Hij is 15 maar laat zich niet kennen ten op zichte van ons. Hij gaat vol gas als die kan. Lukt het niet op de klim dan ons nog maar een stukje laten afzien na de klim. Doorheen Limburg rijdend zijn er  veel klimmen van vorige week die we weer tegen komen. Mario en Thomas rijden de 150 km en onze wegen scheiden dan ook bij de splitsing. Good luck! Roepen we de jongens toe. Wat verder zijn op onze route plots de pijlen weg, op gevoel rijden we verder. Onderweg komen we de organisatie tegen. Ze hebben de pijlen weggehaald geven ze aan en we moeten ze opnieuw ophangen. Wij besluiten op gevoel terug naar de route te rijden. Ollie en Erik puzzelen de route uit met de route kaart en de Garmin.Dit hield wel in dat er geen bevoorrading voor ons was. Hierdoor reden we op een gegeven moment hongerig rond en begonnen we de opkomende klop te voelen. Smachtend zoeken naar een benzinepomp voor een broodje en een cola rijden we door Limburg. Nadat we deze gevonden hadden moesten we een beslissing nemen. Doorrijden naar Sittard de aankomst of terug naar de route met als risico dat er weer geen pijlen gingen hangen. Op dat moment hadden we al 175 km  op de teller. We besloten terug te rijden naar Sittard, de kilometers waren gemaakt en de dag was al lang genoeg geweest.6h30 waren we al aan het rijden. Bij de auto aangekomen hadden we er 197 km opzitten en ruim 7h30. We zaten flink stuk!

Conclusie van de dag. Het was een slecht georganiseerde tocht door een mooi stukje Limburg en volgend jaar zullen we deze dan ook niet meer rijden. Het is wijzer de uitgepijlde Amstel of Mergelland Route te volgen.

--------------------------------------------------------------------------------------------



Klimmen Banneux Klimmen

Verslag Remy: 

Na ’s ochtends goed ontbeten te hebben stapten we in de auto op naar Limburg.

Met onderweg nog de nodige boterhammen gegeten te hebben.

Reden we na een paar uur Klimmen binnen.

Eenmaal aangekomen gingen we ons omkleden en de fietsen in orde maken.

We reden het dorp uit en kwamen de eerste klimmetjes tegen.

Na eerst nog (op z’n Fabrice) een pipi te hebben gedaan begon het pas echt: ‘we gaan fietsen’

In het begin was het nog pittig. Maar daarna zaten we in het ritme van het klimmen en dalen.

Na een tijdje gefietst te hebben zagen we in de verte ‘hoog boven ons’ al renners klimmen, op licht verzetje maakten ze heel wat toeren. Ik begon ‘en bloc’ uit de groep weg te fietsen en daarna volgde Vincent me op, en haalde me in. Gelukkig bleef ik Eric en Olivier voor. Fabrice moest eerder lossen om bij zijn vriendin en zwager te willen fietsen.

Nadat het groepje Vincent, Remy, Olivier en Eric boven weer bij elkaar kwamen gingen we verder. Na heel wat klimmetjes te hebben gehad reden we Belgïë in.

Op het kruispunt stond ‘moeke’ met een rode vlag te roepen ‘pas op gevaarlijk kruispunt’

(op haar Vlaams).

Daarna reden we een steile helling op met na de bocht een klimmetje met kasseisen. Vincent trapte de kinderkopjes uit de kasseistrook. De groep ging achter de kopman aan. Vincent ging zo snel waardoor de fotograaf geen foto van hem heeft kunnen maken!

We kregen een scheidings punt met linksaf de 120 km en rechtdoor de 90 km. Ik besloot rechtdoor te gaan en Vincent, Eric en olivier gingen linksaf.

Ik kwam nog een aantal pittige bijtende klimmetjes tegen die ik in de meeste gevallen op de grote molen en ‘en danseuse’ bestreed.

Na een aantal kilometertjes op de fiets te hebben gezeten met hoofdpijn want ik had te weinig drinken onderweg (maar wel genoeg eten) en was te eigenwijs om te stoppen bij een restaurantje of ik had er gewoon geen zin want ik wilde doorkachelen.

Daarnaast heb ik ook omgereden want ik miste een pijltje van de route. Dus moest ik maar weer terug toen ik geen pijltjes bij een kruispunt zag. Ik vermoede dus dat ik verkeerd had gereden. Het kwam uiteindelijk wel weer goed. Toen ik mede renners dezelfde fout zag begaan als ik deed(dus ben ik hun maar gaan volgen).

Het was een heerlijke tocht het leek alsof je je in Frankrijk bevond, vooral toen we door België fietsten.

En daar in de verte zag ik de finish.

Nog even aanzetten en ik kon deze mooie tocht achter me laten.

Verslag Vincent:

Met een ontbijt van 6 krentebollen in de maag vertrok ik samen met Fabrice, Remy, Eric en Olivier even voor 9:00 in het Limburgse plaatsje Klimmen voor de mooie tourtocht Klimmen – Banneux – Klimmen. Ondanks dat we Banneux uiteindelijk niet aandeden omdat de route was ingekort naar 120 kilometer, was het toch een mooie rit geweest. Het was mijn eerste ervaring met fietsen in Limburg en omstreken en het is mij goed bevallen. Het weer was ook uitstekend. Lekker zonnig en in de middag was het 27 graden.

We hebben aardig doorgereden met een tempo van 30 kilometer per uur. Op de klimmetjes gaf ik extra gas om te zien wat ik kon. Daar was ik erg tevreden over. Vooral de kasseienklim in Dalhem heb ik flink doorgetrokken. Toen heb ik zonder te overdrijven zeker wel 100 man ingehaald. Ik had echt het gevoel dat ik 4 keer sneller ging als de gemiddelde fietser. Ook de rest van de rit voelde ik me erg sterk Een maand eerder bij de E3 prijs voelde ik mij lange tijd erg sterk, maar de laatste 30 kilometer vloeide de kracht uit mijn benen. Vandaag ging het tot het einde toe erg lekker. Enige minpunt was dat ik bij het begin van één van de laatste klimmetjes verkeert schakelde waarna mijn ketting er af liep. Nadat ik dit had verholpen kon ik niet meer schakelen naar mijn kleinste voorblad. Gelukkig had ik deze ook niet meer nodig in de rest van de rit. Ik kan terugkijken op een mooie geslaagde dag.

Verslag Fabrice:

Vanochtend vroeg vanaf de camping in het Brabantse Asten vertrokken richting Klimmen. Hier reed ik voor de 3^de maal Klimmen Banneux Klimmen. Belangrijkste taak vandaag was kilometers maken en klimmen.

Rond tien voor 9 startten we met 5 (Erik, Remy, Vincent, Olivier en Fabrice) aan de tocht van zo een 120 km. Erik reed meteen een strak tempo 32/33 km per uur. Zou het aan zijn benen gelegen hebben of aan zijn mooie stalen fiets de Duell Vogue. Ellen (mijn vriendin) en Erwin (zwager) waren al iets eerder vertrokken en deden de 90 km Later die tocht we zouden  tegenkomen. Vanaf de start was het al meteen gezellig. Vele groepen renners het zonnetje dat scheen, het beloofde een mooie dag te worden.

Erik reed meteen een Na zo een 25 km kwamen we nabij Sint-Geertruid Ellen en mijn zwager tegen.

Het klimmetje bij Sint Geertruid poeften we gelijk omhoog. Olivier op het buitenblad, Vincent in het wiel zittend in het zadel en ik er achteraan. Tot Ollie zich op de kant zette. Vincent zette aan en mijn hartslag sloeg spontaan omhoog om hem bij te houden. Wat een beest. Net gestart met fietsen en al zo hard omhoog rijden. Dat beloofd wat voor de toekomstige tochten. Na deze klim sloot ik aan bij Ellen en Erwin. Gezellig tuften we door. Ik had aan de jongens aangegeven dat ik later naar ze toe zou rijden. Na een 20-tal kilometer begon ik aan deze onderneming. Makkelijk was dit niet. Ik moest goed doorrijden. Bij de eerste bevoorrading kwam ik onze andere ploeggenoot Stefan tegen. Hij was samen met de WETOS club daar. Samen gingen we verder op pad. Al snel was de WETOS club ver achter ons. Ons doel? Volle bak rijden naar de jongens toe. Het was net koers. Machtige halen en gaan. Voortdurend rond de 40 rijden. Het was zwaar maar samen kop over kop moest het ons wel lukken. Kilometers reden we zo, maar in de horizon konden we Erik, Ollie, Vincent en Remy maar niet zien. Wij dachten dit kan toch niet toch wel. Op een gegeven moment gaven de bordjes aan links en nog eens links. Wij netjes deze pijlen volgen zagen we van rechts renners komen met nummers. We dachten gelijk dat we verkeert gereden waren, vragend aan de anderen welke afstand rijden jullie concludeerden we dat we dan toch goed zaten. Vervolgens weer de gas erop tot we bij een terras kwamen waar veel rijders zaten. Was dit de bevoorrading? Neen, en nog steeds niemand van onze groep te zien. We besloten ze te bellen. En ja hoor 3 km verder stonden ze bij de bevoorrading. Ze stonden daar op ons te wachten waardoor de groep weer volledig was op Ollie na. Die ging op een gegeven moment zijn eigen tempo rijden en had de rest laten gaan. Remy was afgedraaid voor de 90 km en zouden we later bij de auto aantreffen. Samen met Vincent en Erik reden we verder richting Klimmen. Stilaan begon bij mij het licht uit te gaan, ik had behoorlijk veel gegeven in de achtervolging. Gelukkig kwamen we Olivier tegen die was Erik en Vincent bij de bevoorrading voorbij gereden. Ik was blij dat ik met hem verder kon. Erik en Vincent reden gestaag door, niet heel ver van ons. Samen kwamen we klimmen binnen en volbrachten we deze mooie tocht. Al vooruitkijkend op het volgende weekend waar we de Omloop Math Salden gaan rijden. 210 km dat zal een lange dag worden.

Samen genoten we na in de berm van de weg in de zon, pratend over onze avonturen op deze mooie dag. Na 45 minuten kwamen Ellen en Erwin binnen, ze hadden maar liefst 110 km gereden en dit zonder enige training! Respect! De route van 90 km was blijkbaar niet goed uitgepijld of ze hadden een bordje gemist.

Op naar volgende week!