Goud bij La Marmotte!!

Verslag Vincent:

Rond 6:30 stonden Fabrice, Stefan en ik klaar in het startvak. Het was nog even kou lijden, tot even na 7:00 de wedstrijd van start ging. Met Fabrice heb ik maar een paar meter samen gereden. Hij had een probleem met zijn kilometerteller. Samen met Stefan ben ik in een redelijk relaxe wijze (ongeveer 40 km/h) richting de Glandon gereden. Op de stuwdam raakten we elkaar kwijt en ging ik alleen verder. De Glandon vind ik een erg lastige beklimming. Hij duurt zóooo lang. De omgeving is wel erg mooi. Met hartslag 155 (20 slagen onder mijn omslagpunt) ben ik deze naar boven gereden op een vlotte maar redelijk relaxe manier. Onderweg passeerde ik Maarten en twee leden van mijn EnRoute reisgroep.

Op de top kwam ik door als nummer 375. Ik heb rustig wat fruit gegeten en thee gedronken voordat ik verder ging. Aangezien de afdaling van de Glandon geneutraliseerd is, maakte dat voor de netto tijd niet uit. Deze technische afdaling ging vrij goed. Er formeerde zich een groepje van ongeveer 20 mensen rond mij. Ik deed mijn best om daar bij te blijven zodat ik met dat groepje het stuk door het dal kon rijden. Blijkbaar ben ik tijdens het eten veel ingehaald want ik kwam beneden als 435ste door. Al begrijp ik nog steeds niet wat dat betekent na een afdaling die niet meetelt voor de klassering.

Het stuk naar de voet van de Télégraphe is behoorlijk saai. Het tempo van de groep was goed te doen. Er werd niet super hard doorgereden. Zelf had ik ook geen behoefte om aan kop te gaan sleuren. Op de Télegraphe heb ik een tempo ontwikkeld van tegen de 15 km/h. Daarmee liet ik mijn groep achter me en passeerde ook een flink aantal mensen uit wat een groep voor mij moet zijn geweest. De afdaling naar Valloire ging prima. Het is een makkelijk stuk waar je lekker vaart kan maken. Ik kwam in Valloire als 332ste door.

Dan begint al direct de klim naar de Galibier. Op een vlak stuk kort na het begin was een uitgebreide ravitaillering. Ik nam een beetje rust om wat te drinken, water bij te vullen en fruit te eten. Daarna ging ik verder met de klim. Ik reed helemaal alleen en zag in de verte een flinke sliert renners voor me fietsen. Ik bleef mijn hartslag tegen de 155 houden. Het was nog een beetje sparen, maar veel hoger zou ik hem niet meer hebben kunnen krijgen. Langzaam maar zeker kwam de groep dichterbij en net voordat het echt steile stuk begon zat ik er midden in. De klim liep lekker en ik was best moe toen ik eindelijk boven kwam. Ik reed toen alleen en ging zonder te stoppen door met de afdaling. Mijn doorkomst klassering kan ik niet zien, maar dat zou rond de 280ste plaats moeten zijn geweest.

De rits van mijn jasje wilde op het onderste stukje na niet dicht, dus ik zat flink wind te vangen en kou te leiden. De afdaling reed ik de eerste helft alleen. Ik heb Olivier hier ingehaald. Al heb ik hem zelf toen niet herkend. Langzamerhand kwamen er wat renners van achter bij en zo formeerde zich een groep van 10 renners. Onderaan de Galibier kreeg ik eindelijk mijn jasje dicht. Was te laat, maar beter laat dan nooit. Nu had ik er nog iets aan in de afdaling van de Col du Lauturet die meteen na de Galibier afdaling begon. Dit groepje reed lekker door al kostte het me niet veel moeite om er bij te blijven en ik heb ook een aardige tijd voorin meegereden. Wel vind ik dit een rot stuk omdat het erg veel pijn doet aan mijn nek en schouders. En die donkere tunnels vind ik ook niet zo geweldig. Het laatste stuk door het dal naar de Alpe d'Huez reden we in een redelijk tempo wat voor mij makkelijk te volgen was.

Aan de voet van de Alpe d'Huez ging de renner die het meeste kopwerk had gedaan er gelijk bij de waterpost af. Ik heb hem innerlijk bedankt voor zijn diensten en ben zelf met de rest aan de klim begonnen. Samen met één ander reden we al snel van de anderen weg. Mijn hartslag was nog steeds ongeveer 155, maar nu zat ik er wel flink moeilijk bij te ademen. Mijn klimpartner schatte ik iets sterker in, want ik had best moeite om zijn wiel te houden en ik hoorde hem vrijwel niet. Maar op ongeveer drie kwart van de klim viel hij plots terug en reed ik alleen verder. De laatste paar bochten kon ik een tandje bijschakelen en reed ik met ongeveer 13 km/h verder naar boven. Eenmaal bij de tunnel wist ik dat het daarna niet moeilijk meer was. Ik schakelde op naar het 39 middenblad en kon op mooie snelheid nog twee deelnemers in het laatste stuk voor de finish passeren. Uiteindelijk kwam ik als 205e over de streep in een tijd van 6:50 (exclusief Glandon; 7:20 inclusief Glandon). Hier was ik super blij mee. Afgezien van flinke schouder en nekpijn voelde ik me ook goed. Ik krijg al weer zin in een volgende editie. Hopelijk dan met net wat warmer weer.