Granfondo Ardennaise

Granfondo Ardennaise

Verslag Vincent:

5 juni 2011

Even voor 8:30 sloten we aan in de rij voor de start van de Gran fondo Ardenaisse. Dit was best wel spannend voor mij, want dit was mijn eerste cyclosportieve. Al direct na de start werd er ontzettend hard gereden. Ik moest meteen op hoge hartslag rijden om zover mogelijk voorin mee te komen. Dat lukte redelijk al  kon ik niet mee met mijn teamgenoten die nog wat verder voorin wisten te komen. Gelukkig kwam na 20 kilometer al snel de eerste zware klim: Les Chambralles. Op mijn favoriete terrein kon ik hier Maarten passeren en even later aansluiten bij de groep van Stefan. Ik kon zelfs wegrijden naar de volgende groep, maar even later kwamen deze twee toch weer bij elkaar.

Vooral de afdalingen in het bos vond ik wel een beetje eng. Ik merkte ook dat ik de langzaamste afdaler van de groep was. Dan moest ik vaak nog een stukje flink doorrijden om de groep niet te verliezen. Gelukkig waren er zat heuvels waarbij ik weer naar voren kon komen.

Na een paar klimmetjes waarin de betere klimmers zich van de mindere afscheidden bevond ik me in een groep welke ik wel aardig bij mijn niveau vond passen. Bij de eerste bevoorradingspost reed vrijwel iedereen door. Dat deed ik ook, want met deze groep wilde ik wel wat langer rijden en ik had nog genoeg te drinken om de volgende post te halen.

Op de Stockeu met stukken van 21 procent stijging, reden we in een lekker tempo omhoog. Net voor de top passeerde ik Ollie. Na de afdaling zou de 2e bevoorrading zijn, maar die was er vreemd genoeg niet. Mijn drank was vrijwel op en ik moest het toch zien te redden tot de laatste bevoorradingspost bij 122 km. Ondanks dat het ongeveer 30 graden was, kreeg ik toch geen problemen hierdoor. Met twee nieuw gevulde bidons moest ik het makkelijk tot het einde redden. Omdat een deel van de groep niet stopte, moest ik direct flink aan de bak op de Trou de Ferrières om weer aansluiting te vinden. Met veel moeite vond ik de aansluiting weer. Al was deze wel wat kleiner dan de groep was voor het bevoorradingspunt. Het waren nu ongeveer 25 wielrenners. Toen we de top hadden bereikt, was er eindelijk tijd om een paar flinke slokken water drinken.

De rest van het parcours had minder heuvels. Dat maakte het lastig voor mij. Op de heuvels kon ik in feite wat bijkomen doordat ik met een harslag van 10 slagen onder mijn omslagpunt redelijk makkelijk met de rest mee omhoog kon klimmen. In de afdalingen en de min of meer vlakke stukken hing ik helemaal aan het eind van de groep. Nu weet ik ook wat de wielerterm “hangen aan het elastiek” betekent. Na elke bocht moest ik flink doortrappen om bij te blijven. Soms ontstond er toch een afsplitsing in de groep. Dan moest ik een paar keer flink diep gaan om weer bij de rest te komen. Uiteindelijk ben ik toch met deze groep in Hamoir gefinisht in een tijd van 5 uur en 20 minuten. Dit was ruim onder de limiet voor goud van 6 uur. De 170 kilometer waarin 3.100 hoogtemeters overwonnen moesten worden heb ik daarmee volbracht met een gemiddelde van 31,5 km/h. Daar ben ik erg blij mee, ook gezien we nog een keer voor een trein moesten stoppen en van de politie een stuk moesten wandelen toen we een katholieke processie passeerden.

Naast het vertrouwen over mijn vorm opgedaan met deze prestatie, was deze rit ook een zeer leerzame ervaring voor de Marmotte.

Verslag Fabrice:

De Granfondo Ardennaise, vandaag zou duidelijk worden hoe ver we staan in de aanloop naar de Marmotte toe. Vlak voor half 9 sluiten we aan in het peloton. Maarten, Arjan, Olivier, Vincent, Stefan en ik zelf stonden gespannen af te wachten op het startschot. Het zou gelijk bergop gaan een loper op het buitenblad. Het schot werd gelost en het was gaan. Op de klim was het zoveel mogelijk mensen inhalen en voorin geraken. De hartslag zat gelijk maximaal. Ouderwets afzien weer! Het echte koersen. Over de kronkelende wegen richting de eerste steile klim de Chambralle. Onderweg haalde ik Arjan in in het peloton en maande hem aan me te volgen. Daar kwam die dan de eerste steile klim van de dag de Chambralle. Het was gelijk op de adem trappen. En a Bloc naar boven. Wat is het toch afzien dat fietsen. Bovenop de klim zat ik samen met mijn broertje Olivier op kop van wat groep 3 bleek te zijn. Samen menden we de groep om naar groep 2 te rijden helaas waren er veel renners bij die plakten en niet wouden overnemen. Op een gegeven moment op de cote de Warmonfosse achtte ik het moment mooi om de sprong te wagen naar groep 2. Samen met een Belg waagde ik de sprong tot op 100 meter van de groep kwamen we tot we de bevoorradingspost zagen. We zaten door ons drank en voeding heen en besloten om wijselijk te stoppen. Dit had als gevolg dat we de kloof niet meer konden dichten.

Door de zware inspanning had ik het motortje flink opgeblazen en moest ik mijn compagnon op de Stockeu laten gaan en viel terug in groep 3. Ook zij gingen  iets te snel op de uitloper van de Stockeu waardoor ik ook hen moest laten gaan. Eenzaam en alleen belandde ik in de Ardense heuvels. Een motard stuurde me naar rechts wat achteraf de verkeerde weg bleek te zijn. Op een gegeven moment kwam ik op de route en dacht ik hier ben ik al is geweest en ja hoor ik belandde weer bij de Stockeu. Op dat moment nog ruim 80 km van de meet besloot ik af te draaien, ik had geen zijn meer om nog is verkeerd te rijden en weer 200+ km op de teller te hebben. Op mijn weg terug richting hamoir kwam ik weer op het parcours terecht. Ik zag renners van links komen en een bord van de Cote de Werbomont op km paal 111. Ik keek op mijn teller en verdraait ook dit stond op mijn teller. Of het nu het lot was of een signaal om de race af te maken. Ik besloot de tocht uit te rijden en karakter te tonen. Ik reed op automatische piloot richting de aankomst met nog een flink aantal klimmen. Ik kwam ruim een uur later binnen dan Arjan. Men dacht al dat er wat gebeurt was maar gelukkig was dit niet zo.

De conclusie van de dag was ik nog steeds een echte diesel ben die op gang moet komen en dat de juiste conditie voor de Marmotte eraan komt!

Verslag Martijn:

Om 9.02 gestart voor de 169 km. Ik heb rustig gereden omdat tot de eerste verzorgingpost mijn vader met mij meereed. Lekker een rustig tempo en gewoon op het binnenblad. Na de eerste verzorgingspost is mijn vader afgeslagen voor de 119 km en ben ik verder alleen doorgegaan. Het klimmen ging steeds beter, en heb geprobeerd niet te hard te gaan, omdat ik steeds mijzelf tegen kom tijdens de beklimmingen. Al met al was het een prima ervaring en weet ik nu dat als ik gewoon mijn eigen tempo rijd ik niet steeds zo stuk kom te zitten. Het was een heerlijke tocht, met mooi weer en ik was om 17.08 binnen. Daarna snel naar de caravan om de verjaardag van Dorien te vieren.